ارزش‌گذاری سهام شرکت‌های دانش بنیان (بخش پنجم)

2-3 روش دوم : فرست شیکاگو

روش فرست شیکاگو از دیگر روش‌هایی است که از اعتبار نسبتا خوبی در نزد تحلیلگران و ارزشگذاران سهام فناوری برخوردار است. شیوه کار در این روش از این قرار است که تعداد محدودی از سناریوهای مجزا بوسیله روش تنزیل وجوه نقد یا همان روش ارزش فعلی، ارزشگذاری می شود. کار بعدی انتخاب و وزندهی سناریوها به صورتی است که تخمین بدون سوگیری را از جریان وجوه نقد آتی ارائه دهد. گروه سرمایه گذاران خطرپذیر شرکت فرست شیکاگو بانی این روش بودند. در سال 1987شرلیز و شلمان این روش را به عنوان پاسخی به سوگیری ذاتی روش سرمایهگذاری خطر پذیر ارائه دادند.

روش معمول فرست شیکاگو به قرار زیر می باشد:

·انتخاب سال ترمینال (سال پایان دوره صریح)

·تخمین وجوه نقد طی دوره صریح ارزشگذاری بر اساس تعداد محدودی از سناریوهای جدا از هم که شامل سناریوهای خوشبین، محتمل و بدبین خواهند بود.

·محاسبه ارزش مستمر پس از سال ترمینال با استفاده از ضریب P/Eمناسب برای هر سناریو. توجه شود که سناریوی خوشبین باید منعکس کننده سرمایه گذاری در شرکتی باشد که به سطح مطلوبی از موفقیت رسیده و انتظار میرود رشد خوبی داشته باشد. به همین ترتیب، ضرایب مربوط به حالت محتمل و بدبین نیز باید انعکاسی از شرایط مربوط به خود باشند.

·محاسبه وجوه نقد مورد انتظار بوسیله تنزیل وجوه نقد دوره صریح و ارزش ترمینال برای هر سناریو.

·محاسبه میانگین موزون ارزش فعلی در سنایوهای سه گانه بر اساس احتمال وقوع هر سناریو.

1-2-3 مزایای روش فرست شیکاگو:

·استفاده از سناریوهای جدا از هم روشی ساده است که هم ریسک و هم بازده مورد انتظار فرصت سرمایه گذاری را در نظر می گیرد.

·گرایش به تعیین ارزش بر اساس وجوه نقد مورد انتظار.

·کاهش عدم قطعیت موجود در یک سناریو با درنظر گرفتن چندین سناریو که سطوح مختلفی از موفقیت را نشان می دهند.

2-3- معایب روش فرست شیکاگو :

·مهمترین نقص روش فرست شیکاگو این است که این روش هیچ راهنمایی در مورد تعیین نرخ تنزیل ارائه نکرده است.